მე და ანდრეი თითქმის ოთხი წელია დაქორწინებულები ვართ. ჩვენი ქორწინება არ შესრულდა, მაგრამ ჩვენ გვიყვარდა ერთმანეთი და ყველაფერი გავაკეთეთ პრობლემების მოსაგვარებლად.
თუმცა, თავიდანვე ერთი პრობლემა არსებობდა – დედამისი, თამარა პეტროვნა.
არ მალავდა, რომ არ მომწონდა. ელეგანტურად ვცხოვრობდით ცალკე და ჩვენი კონფერენციები შემოიფარგლებოდა განსაკუთრებული შემთხვევებით. ვცდილობდი ამომეგდო მისი მძაფრი გამონათქვამები, მაგრამ ჩვენი შვილის გაჩენის შემდეგ სიტუაცია შეიცვალა.
თამარა პეტროვნა დაახლოებით ყოველდღე მოდიოდა ჩვენს სახლში. თავიდან მეგონა, რომ ის უბრალოდ დახმარებას ცდილობდა, შვილიშვილის ნახვას ან რჩევის მიცემას, მაგრამ სწრაფად მივხვდი, რომ მას სხვა ზრახვები ჰქონდა.
– ანდრეი, დნმ-ის ტესტი უნდა გაიკეთო, – იმეორებდა ის.
– დედა, გაჩერდი, – უთხრა მან. -ჩემი შვილია, არ არის საჭირო იმის გადამოწმება, რაც აშკარაა.
– აშკარად? – იღრიალა მან. – შეხედე მას. ის საერთოდ არ გგავს. ქერა თმა, სხვადასხვა თვალები. არ ხედავ?
ვცდილობდი მშვიდად ვყოფილიყავი. ანდრეიმ იცოდა, რომ ბავშვი მართლაც მისი იყო, მაგრამ დედა სულ უფრო დაჟინებული ხდებოდა.
ის მუდმივად ესაუბრებოდა ანდრეის, ოჯახის სხვა წევრებსაც კი არწმუნებდა, რომ ბავშვი მისი არ იყო. ნელ-ნელა დაიწყეს ამის დაჯერება.
ერთ დღეს ანდრეი სახლში საოცარი გამომეტყველებით დაბრუნდა. ის ჩუმად იყო და ჩემს ყურებას თავს არიდებდა. ვიცოდი, რომ რაღაც არ იყო.
– უკაცრავად, მაგრამ დედაჩემი… არ ნებდება. რა მოხდება, თუ ის მართალია? შეგიძლია ეს ტესტი გაიკეთო, რომ ეს დავასრულოთ?
სრულიად მტკივა. ვიცოდი, რომ ბავშვი მისი იყო, მაგრამ ამ თხოვნამ დამაეჭვა მისი საცოლე ჩემს მიმართ.
– კარგი, – ვუპასუხე მე. — მოდი, ეს ტესტი ჩავატაროთ, მაგრამ მერე გააკეთე რასაც გეტყვი.
ანდრეიმ გაკვირვებულმა შემომხედა, მაგრამ დათანხმდა.
გავიკეთეთ ტესტი და რამდენიმე დღეში დაგვიბრუნდა შედეგი: „მამობის ალბათობა – 99,99%. ანდრეიმ შვებით ამოისუნთქა, თამარა პეტროვნა კი პირველად გაჩუმდა.
-მაშ, დედა, ახლა კმაყოფილი ხარ? – ჰკითხა ანდრეიმ.
მან მხრები აიჩეჩა.
– კარგი, შევცდი. მაგრამ მაინც…
მე მას აღარ ვუსმენდი. უკვე ჩალაგებული მქონდა ჩემოდნები.
– სად მიდიხარ? – მკითხა ანდრეიმ შეძრწუნებულმა.
– მივდივარ, – ვუპასუხე მე. — ვერ ვიცხოვრებ იმ ადამიანთან, ვინც არ მენდობა.
-ბოდიში, სულელურად ვიქეცი! მე არ ვაპირებდი შენს ტკივილს! დედაჩემია პასუხისმგებელი…
– შენ ხარ ის, ვინც მას უფლება მისცა ჩვენი ქორწინება გაენადგურებინა. ახლავე, იცხოვრე ამ გადაწყვეტილებით.
წამოვედი. იმ დღის შემდეგ აღარ მილაპარაკია ჩემს ყოფილ ქმართან და მის ოჯახთან. ანდრეიმ დამირეკა, მომწერა და ბოდიში მომიხადა. მაგრამ უკვე გვიანი იყო. მას შემდეგ, რაც ჩართულობა დაირღვა, მისი შეკეთება შეუძლებელია.
დამიწერეთ კომენტარებში რამდენად სწორად მოვიქეცი ?
